Wat een idyllische middag: de lentezon zond haar eerste, nog wat schuchtere stralen door het zacht fluwelen wolkendek en liet de lak van vers gewassen auto’s de opritten glinsteren. SUV naast SUV naast Porsche Cayenne naast SL 500 naast AMG : hier leek geld op straat te liggen. Ook de keurige voortuinen en net geschilderde gevels vormden één rij pracht. Elk huis was nog mooier dan het vorige. Graszoden keurig bijgesneden, sierlijke buxusformaties, perfecte gezinnen met kapsels recht uit de reclame en vanzelfsprekend de buren die elkaar met een koket lachje begroetten. Hier scheen niet alleen de zon, maar leek de wereld nog in orde. Wie tussen fonteintjes en designmeubilair leefde, had het gemaakt: advocaten, dokters, vastgoedmakelaars, enkele invloedrijke zakenmannen – zelfs politici – waren met hun gezinnen in deze idyllische buurt beland.
En dan Veronica. Met haar naaldhakken tikte ze elegant over de stoep. Haar rechte houding, strakke blik en energieke passen lieten haar hier thuishoren, hoewel ze hier officieel was als investment consultant, op pad voor een topklant met een dagtarief van €6.000. Ze was een vrouw die precies wist wat ze wilde, dat zag je meteen. Ze oogde daadkrachtig, zelfverzekerd, verzorgd, perfect gestyled en op de een of andere manier mysterieus. Geen ring aan haar vinger, vermoedelijk te druk voor een gezin en kinderen. Haar dominante geur hing zwaar in de lucht en accentueerde haar vorstelijke aura met een mix van kers en cederhout. Ze was met de bus naar de dichtstbijzijnde halte gekomen en had de rest gelopen.
Tussen de ‘plaatjeswagens’, zoals ze die noemde, glansden ook haar leren laarzen, subtiel verborgen onder een wijd uitlopende broek met hoge taille. Alleen de puntjes van haar schoenen piepten verraderlijk tevoorschijn. Met blouse, jasje en aktetas was haar camouflage perfect. Niemand op straat schonk haar bijzondere aandacht. Een vriendelijk “hoi”, of een knikje volstond. Terwijl ze vanaf de bushalte naar het gebouw van dr. Korwot liep – haar haar los over haar schouders: modern, subtiel, zakenvrouwelijk – hield ze haar blik strak gericht op haar smartphone, waarop ze de aandelenkoersen nauwgezet volgde. De camouflage was efficiënt. Ze voerde tussendoor belangrijke telefoontjes, zoals altijd. Geen last buren die fanatiek roddels verspreiden als hobby. Dat had wellicht ook te maken met het feit dat dr. Korwot niet paste in het cliché van haar clientèle…
Achter de brave façade
Bij de deur pakte ze nog snel een pepermuntje. De deur ging open, een korte begroeting volgde, en ze verdween achter de voordeur. Dr. Korwot overhandigde haar een envelop die ze direct in haar tas stopte.
“Goed, dat is geregeld. Zullen we direct naar beneden? De kinderen zijn tot vijf op school en schat is met vrienden tennissen”, zei hij. Veronica knikte zonder te glimlachen: “Ik ga me nog even opfrissen. Een momentje. Je weet wat je moet doen.” Haar gezicht verhardde. Ze verdween in de badkamer.
In de spiegel zag ze haar mooie gezicht: hoge jukbeenderen, volle lippen, fonkelende ogen – ondanks haar rimpels is ze op 45e nog steeds de verleiding zelve. Ze bond haar haar strak in een staart, vlocht het, bond het onder aan haar nek vast. Haar broek, jasje en blouse liet ze achter; daaronder droeg ze haar nauwsluitende lederen outfit, strakke laarzen en haar tweede identiteit. Om het perfect af te maken liet haar outfit een subtiel streepje huid vrij dat haar intieme piercing accentueerde. Uit haar tas haalde ze snel een nieuw speeltje, dat zorgde voor een spannende verrassing. De rest van haar spullen lag hier al – goed verstopt, altijd klaar wanneer het spel begon.
Haar pruik droeg ze sinds een paar jaar niet meer. Dankzij haar succes en bijbehorende tarief had ze nu genoeg aan haar 3 vaste klanten, die ze op een vreemde manier was gaan vertrouwen. Veronica opende de deur naar de badkamer en was tevreden, haar strikte bevel had resultaat: Dr. Korwot zat geknield op de vloer te wachten, haar handen achter haar rug, oogcontact mijdend. Haar lange blonde haren zaten in een staart en ze had haar kleren uitgetrokken. Daar zat ze, een succesvolle, gepromoveerde, biseksuele advocate van begin dertig, als sub. Een rol die haar net zo goed paste als haar toga. Ze knielde zoals Veronica haar geleerd had. Dat was lof waard:
“Braaf. Sta op en ga naar de kelder, voor ik je met de zweep naar beneden moet voeren.”
De clientèle van de edeldomina
Dr. Korwot gehoorzaamde. Buiten deze deuren dacht iedereen dat ze de regels uitdeelde. Binnen volgde ze ze het liefst, en toch paste dit volgens Veronica precies in het plaatje. Soms is dit juist wat boss ladies nodig hebben. Veronica vond het begrijpelijk. Iedereen zocht een uitlaatklep voor stress: seks, alcohol, drugs, golf, reizen, eten, shoppen, yoga of corruptie… En zij profiteerde ervan, zij was de edeldomina. Discreet, scherp en zakelijk. Een zakenvrouw die zich onopvallend in het leven van haar klanten beweegt. Ze liet geen sporen achter, ze vervulde de gekste wensen, zolang het geld klopte. Vaak waren het de rijken en machtigen die heimelijk verlangden naar vernedering en haar dominantie.
De geheime speelkamer
Beneden opende dr. Korwot de deur van de hobbykamer. Naast de biljarttafel stonden oude dozen. Daarachter zat nog een deur. De sleutel had Veronica in haar laars verstopt. Niemand in de buurt had een vermoeden van wat daarachter gebeurde. Het was een soort filmset van bondage-ruimtes: links was een massief houten kruis, in het midden stond een grote leren bank met riemen, aan het plafond hingen touwen en andere fixaties. Er stond een kast met zwepen, paddles, een lade vol speeltjes voor elektro-sex, maskers, vibrators, veertjes, klemmen, ball gags én kamerspel-accessoires. De geheime kelder was een iconische bondagekooi die geen fantasie onbenut liet.
Erotische foltering
Zodra ze binnen kwamen, belandde dr. Korwot in haar tweede rol: een gewone, vrome advocate werd een “kleine vuile bitch”. Ze knielde naakt op handen en knieën en likte Veronica’s laarzen. Ze droeg een kanten blinddoek, haar polsen en enkels vastgebonden in riemen van leer. Haar lichaam verwarmde bij het gevoel van machteloosheid – geen beslissingen, geen verantwoordelijkheid. Ze moest alleen de laarzen likken.
Toen Veronica tevreden was, spande ze “het kleine vuile ding” vast op een lederen bok. Dr. Korwot probeerde te protesteren, maar de ballgag in haar mond maakte dat onmogelijk. Gelukkig wist Veronica dat dit protest allesbehalve stop betekende. Ze had ze een bijzonder cadeau meegenomen en haalde het tevoorschijn: een anaalvibrator met elektrostimulator. Ze liet dr. Korwot een stroomstootje op haar dijbeen voelen, maar voordat deze vibrator ingezet werd, streelde ze haar eerst met veren en later intens met een flogger. Ze moet ernaar hunkeren.
Toen het tijd was voor het elektrospeeltje, pakte Veronica haar favoriete glijmiddel en prepareerde haar sub met haar vingers voor het grote slotstuk. Haar sub lag daar, gefixeerd, met klemmen die in haar tepels knepen en met een ketting en nog een klemmetje verbonden waren aan haar clitoris. Kwijl droop langs de ballgag uit haar mondhoek en een traan rolde over haar wang. Ze ademde stilletjes, in vertrouwen dat Veronica wist hoeveel pijn ze kon verdragen.
Toen Veronica de vibrator aanzette, verloor haar slavin zich in het genot van sensuele pijn. Talloze orgasmes volgen al snel.
“Schatje, ik ben thuis!”, klonk het plotseling vanboven.
Maar “schatje” kon niet antwoorden, zij lag vastgebonden, bespuugd en op de rand van nog een extatisch orgasme in de kelderkamer. “Kom binnen, mond dicht en kniel. Als ik hier klaar ben met haar, neem ik jouw kont wel…”
Met fonkelende ogen sloot dr. Korwots man de deur. Hij deed wat hem was opgedragen. Knielend genoot van zijn exstatisch kreunende vrouw, tot Veronica hem de halsband gaf, hem aan de lijn nam en het perverse spel nu met drie doorging.
